Don Quixote

Don Quixote

31.10.12

Eίπαν-Κριτική

Οι φίλοι μου είναι υπερήρωες, που είπε μια ψυχή. Και τώρα, στη χειρότερη στιγμή, στην πιο ζόρικη στροφή του κόσμου έχω ήδη δει – πέρα απ’ τη γκρίνια – πράγματα, λέξεις, κινήσεις, μουσικές που δεν φανταζόμουν. Στην πιο ζόρικη στροφή έχω δει ήδη χιλιάδες χέρια απλωμένα, απαράμιλλες κινήσεις αλληλεγγύης, προστατευτικές αγκαλιές, κοφτερές λέξεις.

Κι αν χρειαστεί, θα γίνουμε όλοι υπερήρωες.



http://tovytio.wordpress.com/2012/10/30/kritiki/

Είπαν-Αγάπη ρε μουνιά

Στο τρένο. Μπαίνει το πιο όμορφο κοριτσάκι του κόσμου. Φωτεινό, καθαρό πρόσωπο, το μαλλί σε περιποιημένη πλεξούδα. Το χαμόγελό του σκάει τρυφερά και αδυσώπητα φυσικά, σε κάνει να θες να βάλεις τα κλάματα. Του λείπουν δύο δόντια μπροστά, σημάδι υγείας, σημάδι παιδικότητας. Η ομορφιά του δεν χαλάει. Ούτε κι όταν απλώνει το χέρι για λίγα ψιλά, πάντα διακριτικά· με συστολή, με σιγουριά. Δεν επαιτεί, μόνο ομορφαίνει αυτούς που κοιτάζει. Πίσω έρχεται η αδερφή του, λίγο μεγαλύτερη, παίζει μια ήσυχη μελωδία στο ακορντεόν, αναταράζοντας μια αδυσώπητα φυσική μελαγχολία, κουρδισμένη σ'ένα καθημερινό μινόρε. Δεν παίζει τέλεια, παίζει με δυσκολία· σημάδι υγείας, σημάδι παιδικότητας. Η στιγμή είναι εκεί, υπάρχει. Η απόσταση ανάμεσα Αττική και Βικτώρια μεγαλώνει. Γίνεται τραγούδι, γίνεται χαμόγελο. Γίνεται ομορφιά του κόσμου.

Για λίγο, απογειώνομαι. Δεν υπερβάλλω. Το νιώθω πως αφαιρούμαι, αιωρούμαι, κλέβω εκατοστά, κλέβω χρόνο. Μουσική στην πόλη που μισεί τη μουσική, που την πνίγει όπως μπορεί. Βικτώρια. Ανοίγει η πόρτα και τα κορίτσια κινούν για να ομορφύνουν το επόμενο βαγόνι. Το θλιβερό ισοκράτημα του ανήλιαγου βίου γρήγορα επιστρέφει, στης κατήφειας το σκοπό. Είναι ένα άλλο μινόρε, το μινόρε της χρυσής αυγής. Σου'ρχεται με βία στο μυαλό όλη η ασχήμια της εβδομάδας, οι σκατόψυχοι λαϊκοί τραγουδιστές, οι ξασμένες θεούσες τραγουδιάρες της επαγγελματικής ορθοδοξίας, οι ανήθικες τηλεπερσόνες που κρώζουν μίσος μέσα από τα κουφάρια τους, οι κωμικοτραγικοί καμποτίνοι της δημοσιολαγνικής συνάφειας, οι ξεπεσμένοι ανέστιοι σαββόπουλοι που δεν έχουν πλέον μελωδίες, παρά μόνο λύσεις και προτάσεις· προτάσεις για έναν καλύτερο κόσμο όπου οι ξένοι θα δουλεύουν για σένα, όπου οι ξένοι θα'ναι πάντα ξένοι, η γυάρος θα'ναι πάντα γυάρος, φίλος δεν θα υπάρχει, μόνο ξένος, θα είναι μόνο ξένοι, θα είναι ξερονήσια, θα είναι χωρίς ζωή. Ξενονήσια· χωρίς φίλους.

Σου'ρχεται με βία στο μυαλό η σκοτεινιά των ημερών, των ημερών που ξημέρωσαν άγριες νύχτες, μαχαιρώματα στον διπλανό, ανήλιαγες πράξεις, ανήλιαγα μυαλά, οι ιππότες του ζόφου, οι ιερολοχίτες του ψεύδους, τα χρύσαυγα κατακάθια της μηδέν παραγωγής, του caps lock πνεύματος και της ανορθόγραφης μαγκιάς, όλη η ασχήμια που έχει κατακαθίσει στη μέρα σου και στην τρώει λίγο λίγο, σε τρώει λίγο λίγο, σου λέει να είναι μαύρη η μέρα σου και σου σφυρίζει στης κατήφειας το σκοπό, σου λέει καρκίνος, σου λέει δεν υπάρχει ομορφιά του κόσμου, δεν υπάρχει κοριτσάκι, δεν υπάρχει ακορντεόν, δεν υπάρχει μουσική, είναι αλλοδαπό, είναι λαθραίο, είναι θύμα, είναι πρόβλημα, είναι θέμα, είναι να γυρίσεις από την άλλη και να κοιτάξεις τη δουλειά σου, να μην διαλυθείς από τη μελωδία του, να μην κολλήσεις το χαμόγελό του για ήλιο στο μέτωπό σου, εκεί που πλέον έχουν φυτρώσει δόντια.

Μόνο αγάπη ρε μουνιά. Μόνο αγάπη. Κι ένα κονσερβοκούτι για τον καθένα σας φυλαγμένο, για όταν θα έρθει η ώρα. Για όταν θα ξεκουρδιστεί ολότελα το καθημερινό μινόρε. Για όταν δεν θα μου φτάνει η ομορφιά για να εξηγήσω τον κόσμο· για όταν δεν θα μου φτάνει η ομορφιά που του δίνει σχήμα. Για όταν δεν θα είναι αρκετό ένα ακορντεόν να ξεπλένει τη γλίτσα σας.

Για όταν θα καταφέρετε να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου.

http://blog.costinho.gr/ΟΛΑ-ΤΑ-ΛΙΠΑΡΑ/ζαχαρωτά/138-train

29.10.12

Είπαν-Μπάσταρδο κείμενο, ο πατέρας πήγε για τσιγάρα...

Η δυνατότερη κραυγή είναι βουβή, σαν προσευχή.
Ονείρων ρέκβιεμ, λειψό, δίχως αρχή.
Τη νύχτα που έφυγες δεν εξημέρωσε. Σκοτάδι πότησε όλη την οικουμένη.
Με βρήκα ξάπλα κάπου στην Ανταρκτική, με τρεις τσιγγάνους Εσκιμώους σ΄ένα ιγκλού και έναν χίπι πιγκουίνο που ασθμαίνει.
Μα εγώ ούτε λέξη δεν αρθρώνω σε κανένα.
Η δυνατότερη κραυγή είναι βουβή σαν προσευχή, κι έτσι οι γύρω μου κατάλαβαν και ξέρουν, πως έτσι κλαίω για τα χρόνια τα χαμένα.
Χωρίς εσένα.
Ο πιγκουίνος με λυπάται από αγάπη, μα όλοι οι άλλοι με αγαπούνε από λύπηση. Εγώ αγαπάω τον πιγκουίνο από όλους πιότερο, απ' της θαλάσσης τ' ανοιχτά και τα βαθιά μου.
Μα όχι από σένα - ψυχοτρόπων ισχυρότερο, θαυμάτων θαύμα και αριστερή γροθιά μου.
Με σφυρηλάτησες με αμόνι και φωτιά, μ' έλουσες φως με τα δυο μάτια σου τα πύρινα. Κι έτσι γεννήθηκα σπαθί για παραμύθια.
Σαν μια κουβέντα μεθυσμένου που δακρύζει. Ψεύτικη αλήθεια.
Όχι, μη φεύγεις τώρα που' ρθες εδώ κάτου, χρόνια χιλιάδες επερίμενα μια λέξη.
Ξέμεινα δύναμη αδύναμη, κενή, το πιο στενάχωρο σκοτάδι πριν να φέξει.
Κρύφτηκα εδώ καταμεσής του πουθενά, κι έκανα έρωτα φτηνό με κάθε τίποτα.
Βορρά εθελούσια για χίλιους άσπρους λύκους και μαύρος πρίγκηπας, νεκρός, σε βράδια ανείπωτα.
Κι όμως ολόρθος να' μαι ξάφνου, εδώ, εμπρός σου.
Αμνός ανήμερος μα ολάκερος δικός σου.
Υπεραστός, λησμονημένος, μα αξεπέραστος.
Ψυχή βαθιά, νοσταλγική και νους αγέραστος.
Με κλωνοποίησα κι ενώ με δολοφόνησα, πήγα στους μπάτσους και κατόπιν με αθώωσα. Για να μπορώ να στέκω πάλι απέναντί σου, κι όσοι θανάτοι κι αν με βρουν, εδώ θε να' μαι.
Όλα είναι κύκλος, στο είχα πει κι είχες γελάσει, όλα είναι κύκλος κι από κύκλο ξεκινάμε.
Έλεγες μοιάζει δαχτυλίδι -μα δες ξανά- είναι θηλιά.
Ξέρω παλεύεις να πεις κάτι, μα δεν βγαίνει ούτε μιλιά.
Γίνε τα χνάρια του προδότη στη βροχή.
Η δυνατότερη κραυγή είναι βουβή, σαν προσευχή.

-Κωνσταντίνος τα βάφεις (μαύρα)-

17.10.12

Φτου ξε-λευτεριά

Είναι μωρέ που ήρθε εκείνη η βροχή να ξεπλύνει, κι η (αστική) δικαιοσύνη (υπο πίεση) έκανε το αυτονόητο, και ήταν κι αλληλεγγύη και ο ήλιος που βγήκε, και κείνο το αεράκι στη μάπα πάνω στο ποδήλατο ενώ έβλεπα τα πλοία να φεύγουν από το νέο λιμάνι στο δρόμο για τη δουλειά, και κείνο το δάκρυ στο μάγουλο που ένιωσα μωρέ λίγο όμορφα, και να που μου πες και πως μ αγαπάς γιατί ο μικροαστούλης που κρύβω μέσα μου το χει ανάγκη...

15.10.12

Λίγες σκέψεις για τα των ημερών..

Αντιστρέφοντας λοιπόν το σύνθημα, κάτω από τις μάσκες, τις κουκούλες, τα ενωμένα χέρια στις αλυσίδες, τις φωνές που γίνονται μια, κρύβεται μια αχόρταγη, ακατανίκητη αίσθηση για ελευθερία, που αντικατοπτρίζεται μόνο στην υγρασία των ματιών μας, Για αυτό και όσα σκατά βγάλετε από τα κράνη και τα καπέλα σας, δε θα μας πείσετε ποτέ να αφήσουμε το κυνήγι της ελευθερίας για λίγη γαμημένη ασφάλεια. Ποτέ δε θα μπούμε στον κόσμο σας, αλλά η λαχτάρα μας θα τον γκρεμίσει με πάταγο για να φτιάξει έναν νέο, στον οποίο θα χωράνε όλοι. Κάντε λοιπόν στην άκρη γιατί μου κόβετε το οξυγόνο της Ουτοπίας μας, αέριο ξένο για σας, μέρος εχθρικό, αφιλόξενο για τα μούτρα σας.



3.10.12

ερωτευτείτε-Ειπαν

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους

Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.

Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.

Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλοκαιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.

Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.

Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχουμε και για να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.

Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν καταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.

Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφησε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλασε βλέποντάς το.

Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.

Τους διαδηλωτές, που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήματα.

Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λεφτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα λα λα.

Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ. Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.

Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.

Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.

Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.

Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, «το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό, αλλά όχι ερωτευμένο.

Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από δύο ή τρεις ηπείρους.

Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας μουσικής.

Αυτόν που έγραψε, «μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντα».

Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία, το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμάρα του καταστρώματος της επιστροφής.

Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμένη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.

Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.

Ερωτευτείτε.


http://tovytio.wordpress.com/2012/10/03/apo_to_bahar/