Don Quixote

Don Quixote

6.7.13

Μέχρι το τέλος.

Μεγαλώνοντας δεν είχα ήρωες, δεν είχα πρότυπα, τουλάχιστον εκεί στα 6-7 που όλα τα παιδάκια κάπου θέλουν να μοιάσουν. Δεν είχα αφίσσες ποδοσφαιρστών, τραγουδιστές και οδηγούς αγώνων. Μετά γνώρισα κάποιους μέσα από τα βιβλία της Ιστορίας, της Λογοτεχνίας, των επιστημών, τις ταινίες. Αφθαρτοι, αστραφτεροί, η ηθική του Άρη, ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, του Πικάσο, του Νταλί, ο Καββαδίας που με ταξίδεψε σ΄ολο τον κόσμο πριν καν βγω από το καβούκι μου, κι άλλοι πολλοί, πάρα πολλοί. Πάντα με ανθρώπινη υπόσταση και ποτέ φανταχτεροί, αντιήρωες μάλλον, με λάθη και πάθη, άλλωστε και γω κάνω καθημερινά, δε θα μπορούσα να θαυμάζω κάποιον που δεν κάνει. Ο Σακκάς πάει να γίνει ο δικός μας Μπόμπυ Σάντς (το 81' εγώ δεν είχα γεννηθεί, αλλά εδώ είχαμε ΠΑΣΟΚΑΡΑ και τρώγαμε με χρυσά κουτάλια- να τρώει η μάνα το φαγητό του παιδιού 30 χρόνια μπροστά φάση), ένας αντισυστημικός που διώκεται και καταδικάζεται σε θάνατο από το Σύστημα για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Την ίδια μέρα που ο Αρχι-εκβιατής Καραμπέρης, παρότι καταδικασμένος, αφήνεται ελεύθερος μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή του, ένα δικαστήριο αρνείται στον επί 31 μέρες σε απεργία πείνας και άλλους τόσους μήνες παράνομης προφυλάκησης Σακκά, το αίτημα για αποφυλάκηση. Το εναρκτήριο λάκτισμα του δευτέρου ημιχρόνου ή του 3ου γύρου για κάποιους άλλους μιας παλιάς παλιάς αναμέτρησης. Μπαίνουμε σε μια εποχή που τα πολιτικά πιστεύω γίνονται αδικήματα αν δε συμφωνούν μέχρι κεραίας με την υπάρχουσα καθεστυκία τάξη. Κι όμως, ενώ περίμενες ένα κίνημα, ένα ποτάμι οργής έτοιμο να τα πνίξει όλα στα διάβα του, συναντάς από μούδιασμα μέχρι πλήρη αδιαφορία. Ξέρεις ε, ο επόμενος Σακκάς μπορεί να ναι ο οποιοσδήποτε, δεν κάνει διακρίσεις, κι άλλωστε όταν ο ιπποπόταμος αποφασίσει να τρέξει, τα βατράχια πάντα την πατάνε. Και δεν βλέπω κανένα λιοντάρι στο παραμύθι για να νιώσω μια κάποια ασφάλεια, κι ούτε τα μυρμήγκια είναι ενωμένο, τσακώνονται γύρω από ένα κουφάρι, της Αριστεράς, της Μεταπολίτευσης, της Δημοκρατίας, θα σε γελάσω, πάντως βρωμάει άσχημα.


Κάθομαι και βλέπω το βιντεάκι του Σακκά, σε μια μέρα που έτρεξα να πληρώσω λογαριασμούς, έτρεξα να χαιρετήσω φίλους που φεύγουν γιατί δεν έχουν πια να πληρώνουν λογαριασμούς, έτρεξα για να μη σκέφτομαι όσους είναι μακριά και μου λείπουν, έτρεξα για να μη σκέφτομαι που ζώ, τι ζω. Όταν όμως έκατσα να δω το βίντεο, ένα πράγμα σκέφτηκα, πως ο Σακκάς, μέσα από τα κάγκελα του νοσοκομείου, μέσα από τα κάγκελα της φυλακής, μέσα από τον παράταιρο στην ανθρώπινη φύση δρόμο της ατομικής τρομοκρατίας, καθώς τα μόριά του ένα ένα εξανεμίζονται από ένα κορμί που λιώνει ήταν και θα είναι (όποια κι αν είναι η κατάληξη) πιο ελεύθερος από όλους μας, γιατί αυτός έστω κι έτσι, έχει τον έλεγχο στη δικιά του ζωή, έχει τη ψυχή του ακέραιη. "Μέχρι το τέλος" φώναξε και ξέρει, πως όποιο κι αν είναι αυτό, θα είναι νικητής, εμείς τι έχουμε;;

1 σχόλιο: